Die visscherrr van mien
'k heb hem zo geerne gezien
Een woonkamer waarin een ouderwetse schrijftafel staat. Stijl Louis XV. Op het hellend tafelblad ligt een $ waarvan de glazen in het zonlicht schitteren. Wat verder op het tafelblad een ovaal lichtvlekje.
Een onschuldig lichtvlekje …
Boven nog een woonkamer. Een oude vrouw zit daar in een schommelstoel. De lichtvlekjes in haar ogen zijn al jarenlang gedoofd.
Die visscherrr van mien
'k heb hem zo geerne gezien
Waarom, vraagt de oude vrouw zich af, spookt dat liedje nu al dagenlang in mijn kop? Heftig schudt ze met haar hoofd. Neemt de krant en probeert al lezend het tergend spookliedje te verdrijven. Oorlog! Weeral over oorlog. Waarom maken ze geen gazetten waarin alleen maar goed nieuws staat?
Els snelwandelt naar haar werk. Passeert een antiekwinkel en kan niet nalaten om even in de étalage te piepen. Daar staat een mooie secretaire. Wat een schattig ding! Een hevig verlangen om het te kopen. Dom! Heb al een secretaire. Twee schrijfmeubels in de woonkamer zou toch al te gek zijn? En de ouwe wil ik niet kwijt!
Op het hellend vlak van de schrijftafel nog altijd die $ met daarnaast het lichtvlekje en daarin een roetvlekje. Een onschuldig roetvlekje …
De oude vrouw in haar schommelstoel verveelt zich. Zou graag met iemand willen babbelen. Maar Els is naar haar werk. Fijn dat ik bij haar mag inwonen. Zou misschien beter af zijn in een rusthuis … Maar ben zo bang om tussen al die ouwe wijven te zitten …Waarom toch? Zie me hier zitten … Alleen en verlaten … Gek toch hoe Els op haar vader lijkt … Dorre … Als ik Els zie dan zie ik Dorre …
Die visscherrr van mien
'k heb hem zo geerne gezien
Verrekt! Dat liedje weer … Zal het dan nooit ophouden? Ga weg! Weg verdomme! Ander liedje! Een ander liedje asjeblief!
Une Ostendaise
Pleure sur sa chaise
.................
Il
y a deux sortes de gens
Il y a les vivants
Et ceux qui sont en mer
Ach Dorre … 'k Heb mijn lieve visserman met zijn boot zien uitvaren… En 'k heb hem nooit meer weergezien … Waarom? Waarom toch …'t Schip is vergaan met man en met muis …
Op dat scheve tafelblad van het schrijfmeubel nog altijd die $ met daarnaast dat roetvlekje. Niet onschuldig meer, want het begint te roken …
Els snelwandelt naar haar werk. Passeert een brilwinkel en blijft abrupt staan. Opent haar handtasje … Shit! Bril vergeten!Zonder haar leesbril kan ze haar secretaressewerk niet naar behoren vervullen. En ze is al zo ver van huis. In de verte ziet ze een bus afkomen. Als ze die bus neemt, haar bril thuis gaat halen en vervolgens met een bus terug rijdt, kan ze misschien niet al te laat op haar werk verschijnen. Gelukkig is er aan de overkant een bushalte. Els snelt de straat over. Struikelt en valt. Een galante voorbijganger helpt haar recht grabbelen. Haar linkerhand en ribben voelen pijnlijk aan. Nors dankwoordje en Els verdwijnt in de bus.
Brandlucht wanneer Els de voordeur opent ... Met een natte handdoek slaagt ze er in om het vuur te doven. Opgelucht kijkt ze omhoog. Op het wit plafond zwarte vlekken ... Mama! Els snelt de trappen op … Het ontbijt op tafel is nog onaangeroerd. Een krant ligt op de vloer. Aan de muur een foto van Antony: een groep vissersvrouwen in paniek op het staketsel. Storm op zee. Die vrouwen hopen dat hun man behouden thuis komt … In de schommelstoel ligt de oude vrouw stijf achterover geleund. Haar mond wijd open. Mama! De oude vrouw opent haar ogen, kijkt verbijsterd naar het gelaat voor haar en stamelt: Dorre?
Die visscherrr van mien
'k heb hem zo geerne gezien